اشعار

خود را مقـیم وادی احـساس می‌کنم            دل را خـمار بوی گـل یـاس می‌کنم

تا نام پـاک ساقی لب تـشنه می‌بـرم            بوی تو را به میکده احساس می‌کنم

تا وا کنی دگر گرهِ کورِ کارِ من...            خود را دخیل حضرت عباس می‌کنم

اشكی كه داده‌ای به دو دنیا نمی‌دهم            کی اعتنا به گوهر و الماس می‌کنم؟

تا که بیایی از سفر ای باغبان عشق            یاد گـل شکـسته قـد از داس می‌کنم

امشب برای خواندنِ این روضه های سخت            آقا ببخش این همه وسواس می‌کنم!

دست بریده بود و علم بود و مشک بود

قد خـمیده بود و حرم بود و اشک بود

آقا نگـاهـم مانـده بر در تا بـیایی           از جـاده های روشـن فـردا بیایی

دوری تو بغضی نشانده در گلویم           ای کاش میشد یا بمیـرم یا بیایی

دارد توسل میکند چشمان خیسم           ای حاجت روز و شب دنیا بیایی

پـیچـیـده شد کار تمام شیعـیـانت           باید بـرای رفـع مشکـل ها بیایی

دیشب دعـا کردم برای دیدن تو           دیشب غزل گفتم ردیفش با بیایی

امشب دخیلم بر دو دستان ابالفضل           شاید میـان روضـۀ سـقـا بـیـایی

در انتـظـار تو تمام لحـظه ها را           آقا نگـاهم مـانـده بر در تا بیایی

بـدونِ تو اُمـیـدِ ما، سـراب می‌شود بیا            تمامِ شهر بر سرم، خـراب می‌شود بیا

برای حضرتت بگو که مادرت دعا کند            دعـای مـادر تو مستجـاب می‌شود بیا

بکش به آتش اشک را تو آه کِش میان ما            که دل کنار گریه‌ات کباب می‌شود بیا

اگر کمی محبتت نصیب تشنه‌ای شود            برای او نَفَـس فـقط عـذاب می‌شود بیا

به سینه می زنم مگر مدافع حرم شوم            به روی سینه‌های ما حساب می‌شود بیا

رسید روضۀ عطش شنـیده‌ام برای تو            که آب خوشگوار هم مُذاب می‌شود بیا

 کنار خیمه مانده و فقط خـدا خـدا کند            حـرم اسیـر گـریـۀ ربـاب می‌شود بیـا

حـالـی بـده هـمیشه بخوانم دعا فقط            فهمی به من بده که بخواهم تو را فقط

دردی حواله کن که بفهمم چه میکشی؟            بـی فـایـده ست نـالـۀ آقـا بـیـا فـقـط

پایی بده که در به در خیمه ات شویم            فـانـی شـویم در جَـلَـوات شما فـقط

هوشی بده که وقت بلایا و فـتـنه ها            تـکـیـه کـنـیـم بـر غـم آل عـبـا فـقط

جـانی بده به پـای نگـاهـت فـدا کنم            پرپر زدن ز عشق تو دارد صفا فقط

عزمی بده به دغدغۀ تو عمل کـنیم            کی میشود وصال تو با ادّعا فقط؟!

شوری بده شرر بزند بر شعور من            آهـی بده به سوی تو باشد رها فقط

سوزی بده به سینۀ من تا که روز و شب            روضه بخـوانم از شَه کـربـبلا فقط

روزی خـبر بده به غـلام سیاه خود            یک شب بیا به خیمۀ ما؛بی صدا فقط

ما از کسی به جز تو نداریم انتظار            عـالـم درست می شود...آقا بیا فقط!

الا ای قـبـلـه گـاه دل كجـایی؟            محرّم شد... نمی خواهی بیایی؟

بـیا یك بـار تـا دورت بگـردم            بـیا كـه مُـردم از داغ جـدایـی

بیا یك سر به جمع سینه زن ها            كه شـاید بشنـوم از تو صدایی

فــدای نــالــه هــای آتـشـیـنـت            مـیـان روضـه هـای نـیـنـوایی

كـنـار قـتـلگـه یا خـیمه گاهی!            نـمی دانـم كـجـای كــربـلایـی!

هوای روضه های صبح گاهت            دل دیـوانـه را كــرده هـوایـی

شود آیا برای روضه خـواندن            مرا هم یک دهه دعوت نمایی؟

درانتظار تو چـشمم هـمیشه بارانیست            و بی تو حال وهوای دلم چه طوفانیست

بیا که خـیـری از این زنـدگی نمی‌بینم            که لحظه لحظۀ عمرم پُر از پریشانیست

هوای خیمۀ قـلـبم بـدون تو سرد است            بهار؛ پیش دو چشمم شب زمستانیست

ز جاده‌ای که گذرکرده‌ای مسافر عشق            ببین که جای قدومت چقدر نورانیست

درون سیـنـۀ من پُـر ز آه تب دارست            حـدیث غـیبت تو بین سینه زندانیست

 دعـای نـدبـۀ هـر صبح جـمـعـه‌ام آقا            به قـصد آمـدن تو برای مهـمـانـیـست

بیـا که مـاه عـزای شهـیـد بـی‌سـر شد            بـیا ببـار که هنگـام مرثـیه خوانیـست

ماه غم است و می‌كشي از سينه آه را            خـم كـرده است آه غـمـت قـد مـاه را

 صاحـب عـزا تـرين عـزادارهـا بيـا            تا بـر دلـم نگـاه كـني ايـن دو ماه را

سـدّ گـنـاه بـستـه به مـن راه اشـك را            ضامن شو و بگـو كه نبـنـدند راه را

تا انـدكي شبـيه تو بـاشيـم اين دو ماه            بـر تـن نـمــوده‌ايـم لـبـاس ســيــاه را

عمريست دست چادرِ زهراست بر سرم            از من مگـيـر سايۀ اين سر پـنـاه را

گفتم حسين و اشك روي گونه‌ام چكيد            ديـدم كه پاك كرده‌اي از دل گـناه را

آه از دلِ تـو، آه ز چـشمـانِ عـمّه‌ات            چـشـمي كه ديـده واقـعـۀ قـتـلگـاه را

دلـم بـرای دیـدنـت مـذاب شد نـیـامدی            چـقـدر دوری شـما عـذاب شد نیامدی

به شهر وعده دادم که می‎رسی و پیششان            دوبـاره نوکـر شما خـراب شد نیامدی

صدا زدی حسین را صدا زدم حسین را            تمام عمر من پُر از جواب شد نیامدی

شب یتیم مجتبی گذشت و من ندیدمت            چقدر شاخه‎های گل، گلاب شد نیامدی

دوباره شد محرم و رسید صاحب عزا            ببین که مادرت ز گریه آب شد نیامدی

سری بزن به اشک ما بیا که روز بعد از این            نگویمت که روضۀ ربـاب شد نیامدی

عروس فاطمه چرا به زیر برق آفـتاب؟            دوباره روی مادری کباب شد نیامدی

شبـيـه چـشم شما چـشم هاي تـر دارد            كسي كه خاك حسينيه را به سر دارد
تو گريه كردي و شد سرخ چهره فهميدم            كه وقت روضۀ تو اشك هم جگر دارد

خدا به روي من و تو حساب وا كرده            كه گريـه‌اي بكـنيم و حـساب بـردارد
هـواي امشبـمان فـرق می‌کـند انگـار            نشسته مـادري و دست بـر كمر دارد
فـقط به تربتِ ارباب؛ سجده می‌چسبد            هـمـيـشـه سـجـدۀ مـا مـزّۀ دگـر دارد
مـرا حـوالـه نـمودنـد خـاك پـا بـبـرم            هزار شكر كه اين خيمه رفتگر دارد
ميان روضه نشستيم و عاشقي می‌گفت            بخوان دعـاي فـرج را دعا اثر دارد
كـسي كه داغ برادر كـشيـده می‌دانـد            كه روي قــوّت زانـوي او اثـر دارد
چقـدر روضۀ نا گفـته در گـلو داريم            بيا به مجـلسمان روضۀ عـمـو داريم

ای آخـریـن سـلالـۀ زهـــرا تــبـارهـا            ای وارث شکـستـه دل ذوالـفـقـارهـا
بی‌تو چهار فصل دل من خزانی است            چـشـم انـتــظـار آمـدن تـو بــهـارهـا

صدهـا هـزار حـاتـم طـایی گـدایـتـان            هستند ریـزه خـوار شما سفـره دارها
آقای من، خـودم، پـدرم، مـادرم فدات             قـربان خـاک پات، همه جان نثارهـا
وقتی که نیست غیر گنه در بساطمان            جـان می‌دهـیم پـای شـما مـا نـدارها
جمعه به جمعه قلب رئوفت شکسته است            از دست این گدا، نه یک بار، بارها
با هم اگر چه قول و قراری گذاشـتیم            از یـاد بـرده‌ام هـمه قـول و قـرارهـا
یعقوبهای چشم من از دست رفته است            پس کـی تـمام می‌شـود این انتظارها
آقــا فــدای شــال عـــزای مُـحـرّمـت             چشم تو خون شده ز غـم روزگارها
دائـم بـه یـاد عــمـۀ خـود آه می‌کـشی            از ظلم های بی حد آن نــیـزه دارهـا

آقـا مگـر داریم ما، ما یـادمـان نیـست            یـادآوری کـردیـد، امـا یـادمـان نیـست
این روزها ... وقت زیادی که نداریم            گـیـرم که آقا بود حـالا یـادمان نیست!

عــیـبـی نـدارد او بـیـابـان گرد بـاشـد            ما قصـۀ مجـنون و لیـلا یادمان نیست
این جمعه هم حالا نیامد که مهم نیست            ما پهلوی خونین زهـرا یادمان نیست!
تکرار تاریخ از همین بی غیرتی هاست            وقتی طناب و دست مولا یادمان نیست
دسـتــان مـا افـتـاد  از کــار قــنـوتـش            افـتـادن دسـتـان سـقّـا یـادمان نـیـست!
او پـیـر شد از این جوانی کردن ما...            وقتی جوان اربـاً اربـا یادمان نیست!!
یک روضه خوان ما را کمی یاری رساند            هل من معـین شاه تنهـا، یادمان نیست
او مژه هایش ریخت یاد زینب و ما...            شام و اسارت رفتنش را یادمان نیست
تــازه طـلـبــکـاریــم آقــا دیــر کــرده            تـازه طلبکـاریم «آقـا یـادمـان نیست»

در معـرض نـگـاه شـما نـور می‌شـوم            بی نور تو ز محضرتان دور می‌شوم

کم با تو حرف می‌زنم امّا دلم پُر است            از شرمساری است که مهجور می‌شوم

اصلاً به روی من نمیـاری که من بَدَم            وقـتی که بـاز وصلـۀ نـاجـور می‌شوم

بی آبـرویـم و به غـمـت گـریه می‌کنم            آنـگـاه از نـگـاه تـو مـسـرور می‌شـوم

چشمان توست جوشش آب حـیات من            من با تو زنـده می‌شوم و نور می‌شوم

وقتی به سبـک زندگی‌ات زنـدگی کنم            پس با مسیـر بنـدگی‌ات جـور می‌شوم

در پیش پات سـفـرۀ جان پهـن می‌کنم            روزی که در سپاه تو مأمـور می‌شوم

دارم امــیــد روز قـیـامـت بـه اذن تـو            من باز روضه خوان تو محشور می‌شوم

گـاهـی شبـاهـتی به تو پـیـدا کـنـد دلـم            با یک فـرازِ ناحـیـه، مـأجـور می‌شوم

پـس نـدبه می‌کـنم به غـریـبی جـدّ تـو            آنقدر گریه می‌کنم که دگر کور می‌شوم

یا مـنـتـقـم سـپـاه تو تـشـکـیـل می‌شود            من هم در آن به نام تو مشهور می‌شوم

ای واسـط فـیـض دو ســرا آجَـرَکَ‌الله            وی حجّت حق؛ صاحب عزا آجرک‌الله

با نالۀ زهـراست عجین سوز صدایت            هــمــنــالــۀ اُمّ‌الــنّــُجَــبــا آجـــرک‌الله

دریـاب مـرا در غـم سـالار شـهـیـدان            ای مـنــتــقــم خــون خــدا آجــرک‌الله

اذنـی بـده تـا گـریـه‌کـن جـدّ تو بـاشـم            هرجا که شـود روضه بـپـا آجرک‌الله

ما روضه گـرفـتـیـم قـدم‌رنجـه نـمایی            تـا جـلـوه کـنـی بـر دل مـا آجـرک‌الله

ما هرچه که داریم از آن گوشۀ چشم است            تـو روی مـگـردان ز گــدا آجـرک‌الله

راضی به رضای تو شدن خیر و فلاح است            کی می‌شوی از شیعه رضا؟ آجرک‌الله

با اشک بشوئیم دل از زنگ معـاصی            بــاشــیــم ســرِ خــوان ولا آجــرک‌الله

ای بـانـی هـرسـالـۀ روضـه مـددی تا            در روضـه بـیـابـیـم تـو را آجـرک‌الله

بر عـاشـق جـامـانـدۀ ارباب عـطا کن            یـک تــذکـرۀ کــرب و بـلا آجـرک‌الله

جـانـا به دل خـستـۀ مـا هـم نـظـری کن           یک شب تو از این کوچۀ ویران گذری کن

این کوچۀ ظلمت زده از نـور فراریست           ای مـاه بـیـا و شب دل را سـحـری کـن

جــانــا تـو کـجـا و مـن آلــوده ولــیـکـن           چون گل به بر خار شبی را سپـری کن

چون لاله ز هجران تو خونین جگرم من           رحمی تو بر این ماتم خونین جگری کن

از راه رسـیـده سـت مــه جــدّ غـریـبـت           یک شب به عزایش تو بیا نوحه گری کن

یک شب تو بخوان از غم انگشت بریده           یک شب تو بخوان از غم آن جسم دریده

خـشـكـی چـشم پـشـیـمان مـرا دریابید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قـرن آمـدم آقـایـم نیست            چـشـمـهـای تر حـیـران مرا دریـابـیـد

كاش می‌دیدم و با گریه كـنان می‌گفتم            حـال آقــای پــریـشـانِ مـرا دریــابـیـد

می‌زنم سینه به پایِ غمتان تا یك روز            سـیـنـۀ خـسـتـۀ سـوزان مـرا دریـابـید

كاش در روضه فقط جان بسپارم پیشت            كاش در كرب و بلا جان مرا دریابید

گریـۀ مـادرِ تو می‌رسـد از روضۀ ما            دست ها، چـاك گـریـبـان مرا دریـابیـد

مادرت باز به سر می زند و می‌گـوید            پـسـر تـشنـه و عـریـان مـرا دریـابـید

عمّۀ كوچكِ تو داشت به زینب می‌گفت            زخـم هـای لب مـهـمـان مـرا دریـابـید

امیـن حـضرت یـکـتـا چـرا نـمی‌آیی            چـراغ دیــدۀ زهــرا چـرا نـمـی‌آیـی

پیمبر است که با گریۀ هر سحر گوید            اَلا سُــلالــۀ طـاهــا چــرا نـمـی‌آیــی

علی به ناله صدا می زنـد بـیا مهـدی            صـفـای خـانـۀ مـولا چـرا نـمـی‌آیـی

حسن هنوز هم از کوچه‌ای تُرا خواند            غـریب کـوچـۀ غـمـها چرا نمی‌آیـی

حسین منتظرِ منتـقـم به گـودال است            امـیـد زیـنـب کـبـری چـرا نـمی‌آیـی

تو ریسمانِ اسارت ز دست عمه بگیر            امـیــر قـافـلـه، جـانـا چـرا نـمی‌آیـی

هـنـوز پـاسـخ این درد را نـمی‌دانـیم            که اهـل بیت و تـماشا! چـرا نمی‌آیی

بـیـا که آه یـتـیــمـان کـربـلا گـویـند:            جـواب خـون دل مـا چـرا نـمـی‌آیـی

به آن یتیم که اشکش ز ترس بند آمد            پـنـاه هــر دل تـنـهـا چـرا نـمـی‌آیـی

بخـونِ دیـدۀ عطشان کـربلا بر گـرد            دوای غــصـۀ سـقـّـا چـرا نـمـی‌آیـی

به استخوان شکسته، به سیـنۀ خسته            که با لـگـد شده امضـا چـرا نمی‌آیی

قـسم بخـون بنا حق چکـیده از نـیـزه            امـیــد سـیّــد بـطـحـا چـرا نـمـی‌آیـی

چه قرنها که به غربت گذشته در غربت            مـقـیـم خـیـمـۀ صحـرا چـرا نمی‌آیی

تویی که صاحب عزای عزیز زهرایی            سـفـیـر مـاتـم عـظـمـا چرا نـمی‌آیـی

هنوز منتظرت مانده سیزده معصوم

هنوز منـتظـرت خـونِ دیـدۀ مظلـوم

عمریست تشنه کام تو هستیم و آب نیست            عـمریست بیـقرار نشستیم و تاب نیست

عمریست در نـبـود تو هـمـسایـۀ شبـیـم            در آسـمـان هـیـچ دلـی آفــتـاب نـیـسـت

سرشار از محبت و از مهـربـانی است            در عالم حضور تو حرف عذاب نیست

می‌جویمت به خواب و نفـهمیده‌ام هنوز            در چشم های منتظران تو خواب نیست

بایـد خـودت برای ظـهـورت دعـا کنی            در دست ما دعای فرج مستجاب نیست

ما گـوشـمـان نـمی‌شـنـود پـاسـخ تو را            ورنه سـلام های کسی بی جـواب نیست

ای مـرد انـتـقـام! زمـانـی که می‌رسـی            دیگر بـقـیـع مثـل گـذشته خـراب نیست

بهـتـر بمیـرد آنکه دلـش بین روضه ها            از داغ خـشکی لب جـدّت کـباب نیست

حالا که حـرف تشنـگـی آمد، مصبـیتی            بالاتـر از مصیـبت طـفـل ربـاب نیست

می‌شود هر روز اشكم در عزایت بیشتر           سوختم از روضه‌ات، از های هایت بیشتر

 می‌روم دنبـالت امّا از حـرم هـای شـما           می‌رود تـا كـربـلایـت، ردِّ پـایت بیـشتر

از عبادت هم مهمتر این اطاعت كردن است           می‌دهم سر را ولی، دل را برایت بیشتر

می‌زنم بر سیـنـه شاید كه شبـیـهِ تو شوم           می‌نشیند بر كـبـودی، بوسه هایت بیشتر

دستگاهِ لاف بـسـیـار است امّـا مَـرد كـو           غیـرتم من را نگه دارد، به پایـت بیشتر

تا كه می‌اُفتی به یادِ مشك و دست و علقمه           بـاز می‌گـیـرد دلت، امّا صـدایت بیـشتر

تا كه می‌آیـد رَجـزهای عـمویت بر لـبـم           می شود سهمِ من از، دستِ دعایت بیشتر

تو هم از ایل و تبارت خوش قد و بالاتری           رفته آری بر عمویت، شانه هایت بیشتر

شام هایِ قبل، شاید، حتماً امشب می‌رسی           می‌رسد از هر شبی، عِطرِ عبایت بیشتر

گم کرده دل طـریق رسیدن به یـار را            بـایـد سپـرد دسـت خـود یــار کـار را

افـتـاده‌ام ز چـشم تو یـا رفـتـه‌ام ز یـاد            یـکـدم تـفــقّـدی، بـنـگـر حـال زار را

ای ترجمان عزّت حـقّ، منجـی زمان            ای معنی حیـات طیّبه این روزگار را

کی میرسی که فصل غم از یادها رود            دل منتـظـر بـه ره کـه ببـیـند بهـار را

من بی هـوای عـشق تو بربـاد می‌شوم            براین خزان زده برسان برگ وبار را

ما را مدینه همره خود بَر به سوی یاس            بـرعـاشقان خستـه نشـان ده مـزار را

هر جا که ذکر روضۀ عـباس می‌شود            می‌آوری به مجلسش دلِ بر غم دچار را

چون میثمم هماره دم ازعـشق می‌زنم            عمریست می کشم بـه سرِشانه دار را

بـرای شـانـۀ اُفــتـاده‌ام پَــری بـدهــیـد            دلِ شـكـسـتـۀ ما را به دلبـری بـدهـیـد

محـبـتـی بكـنـیـد و مـرا حـرم بـبـریـد            نـشـان راه به چـشـم كـبـوتـری بدهـید

كجاست خیمۀ سبزت؟ مسافرم برگرد            بـرای دركِ شـما كـاش بـاوری بدهـید

شنیده‌ایم كه شب پای روضه ها هستی            برای آنکـه بـنـالـیـم حـنجـری بـدهـیـد

چـقـدر مثـل شـمـا می‌شـویـم با گـریـه            به چشم ما هم از آن مهر مادری بدهید

برای شور گرفتن بهشت هم تنگ است            چه می‌شود كه به ما جای بهتری بدهید

نـمی‌رود به خـدا جـای دور جـان شما            اگر بـراتِ حـرم را به نـوكـری بدهید